Ο δάσκαλος ο Υφαντής ήρθε στη Δερβέκιστα (τωρινή Ανάληψη) στα 1935. Οι άλλοι δάσκαλοι τότε, μαζί με το Γιώργο τον Υφαντή ήταν η Αλίκη Πούλου και ο Νίκος Τσολοδήμος. Δεν ξαναγίνονται τέτοιοι άνθρωποι και τέτοιοι δάσκαλοι!
Ο Υφαντής πήρε την τετάρτη-τη δική μου- τάξη. Και οφείλω να ομολογήσω ότι στην αρχή μας κακοφάνηκε. Επειδή ήταν ξένος. Δεδομένου ότι το χωριό μας ήταν δασκαλοχώρι. Και ο δικός μας δάσκαλος, ο χωριανός μας, ο Χρίστος Τσολοδήμος, νεοδιορισμένος τότε, αναγκάστηκε να πάει, την Κόφτρα, που ήταν στον κάμπο του χωριού μας.
Τελικά όμως αποδείχτηκε ότι ήμασταν τυχεροί, που πήρε την τάξη μας ο δάσκαλος ο Υφαντής.
Οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι ήταν δάσκαλος και άνθρωπος με όλη τη σημασία της λέξεως. Και με τη γενική και με την ειδική.
Τα είχε καλά με όλους το χωριό. Και όλος ο κόσμος τον λάτρευε. Τον περιέλαβε με τόση εκτίμηση και αγάπη, που ακόμη και σήμερα μελετιέται. Όπως συνέβη αργότερα και με τους Πετροχωρίτες.
Έπειτα σαν δάσκαλος στο σχολείο; Τι να πρωτοθυμηθεί κάποιος; Την απαράμιλλη καλλιγραφία του ή την ωραιότατη αφήγησή του! Και γενικότερα τις γνώσεις και τη μεταδοτικότητα, που είχε στη διδασκαλία του.
Μέσα στην τάξη ποτέ δεν σήκωσε το χέρι να δείρει παιδί. Ήταν πράος και ήρεμος. Το πολύ-πολύ, όταν τον νευριάζαμε, να ύψωνε τη φωνή.
Εμείς οι δάσκαλοι έχουμε το κριτήριο, λόγω της επαγγελματικής μας εγγύτητας να κρίνουμε καλύτερα από άλλους ένα δάσκαλο. Ήταν σε όλους τους τομείς μυημένος και μπορούσε σε όλους τους τομείς της ζωής να δράσει και απ’ όλους τους τομείς να προσφέρει.
Εμένα μου λένε ότι σαν δάσκαλος πέτυχα, Και, αν το παραδεχτώ, οφείλω να ομολογήσω ότι το οφείλω, σε μεγάλο βαθμό στους δασκάλους μου, που ήταν πρότυπά μου. Μεταξύ των οποίων και ο δάσκαλος ο Υφαντής. Απ’ τον οποίο πήρα την καλλιγραφία και την ωραιότατη αφήγηση. Ιδιαίτερα στα ιστορικά μαθήματα. Που μας έκανε να κρεμόμαστε από τα χείλη του.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά έμενε σε ένα σπίτι χαμηλό, με δυο δωμάτια, που ανήκε σε ένα πάλι χωριανό μας δάσκαλο το Χρίστο τον Παπασάββα, που υπηρετούσε τότε στο Πετροχώρι.
Αυτό το σπίτι είχε δυο, τρεις ζαγάδες (πεζούλια), που ο δάσκαλος ο Υφαντής χρησιμοποιούσε για να φκιάνει τα κήπια του. Απ’ όσο θυμούμαι τα καλύτερα κήπια ήταν τα δικά του. Ήταν όλα με το ράμμα. Με γεωμετρικά σχήματα. Όπως είναι και τα κήπια των μοναχών στο Άγιο Όρος.
Ήταν δεινός και μερακλής κυνηγός. Τον θυμάμαι ακόμη με ένα μονόκανο τουφέκι που είχε και την ιδιαίτερη αδυναμία του για τις πέρδικες. Αν δεν ήταν στο σχολείο ή δεν ασχολιόταν με τον κήπο, θα ήταν στο κυνήγι.
Ο πατέρας μου είχε έρθει από την Αμερική και είχε μαγαζί, στο οποίο ο δάσκαλος ο Υφαντής ήταν πελάτης. Και συχνά με έστελνε να πάω τα ψώνια στο σπίτι. Κι εγώ άλλο, που δεν ήθελα. Πήγαινα τακτικά στο σπίτι και παίζαμε με τα παιδιά, με τα οποία ήμασταν περίπου συνομήλικοι.
Θυμάμαι, επίσης πόσο καλή και πόσο καλόκαρδη ήταν η γυναίκα του.
Μέχρι τα 1938-39 πρέπει να ήταν στη Δερβέκιστα. Που σημαίνει ότι κάθισε στο χωριό μας γύρω στα 4-5 χρόνια.
Όταν εμείς είχαμε πάει στο Θέρμο, στο Γυμνάσιο και αυτός είχε μετατεθεί στο Πετροχώρι, συχνά τον επισκεπτόμασταν πέντε, έξι, οχτώ παιδιά. Παρότι ο δρόμος, που πήγαινε απ’ το Θέρμο για τη Δερβέκιστα, μέσα απ’ τα’ Αρχαία, τα Πριονέϊκα, τις Ξανθές και τα Καμένα Αμπέλια ήταν συντομότερος. Θέλαμε να ιδούμε το δάσκαλό μας. Να παίξουμε με τα παιδιά. Και με την ευκαιρία να πάρουμε μια ανάσα και να πιούμε και κανένα ποτήρι νερό.
Στα 1951-52 έγινε ένα παιδαγωγικό συνέδριο στο Θέρμο. Το είχε οργανώσει ένας επιθεωρητής, Καφετζής ονόματι.
Έβλεπα, τότε, νεοδιόριστος, το δάσκαλο τον Υφαντή, που σε κάποια φάση της συζήτησης πήρε το λόγο, σαν ένα γίγαντα. Και θαύμαζα τον πειστικό και παραδεκτό τρόπο, με τον οποίο μιλούσε, ενώπιον του επιθεωρητή και των άλλων δασκάλων.
Πήγα τον χαιρέτισα. Αγκαλιαστήκαμε. Φιληθήκαμε. Και χαρήκαμε αφάνταστα, που συναντηθήκαμε δάσκαλος και μαθητής. Και μου είπε, μια και ήμουνα νεοδιόριστος δάσκαλος, να μη διστάσω να ζητήσω τη βοήθειά του σε ο, τι κι αν χρειαζόμουνα.
Όταν πρωτοπήγα, νεοδιόριστος, στο Γκιορτοβό (Αργυρό Πηγάδι) να διδάξω για πρώτη φορά, δυσκολεύτηκα, μέχρι να συνηθίσω.
Και γενομένης συζητήσεως με μια δασκάλα, που υπηρετούσε σε διπλανό χωριό, μου είπε ότι και αυτή είχε αντιμετωπίσει παρόμοια προβλήματα. Αλλά τα είχε ξεπεράσει, χάρη στην καθοδήγηση, που είχε πάρει απ’ το δάσκαλο τον Υφαντή, με τον οποίο είχε συνυπηρετήσει.
Και ασφαλώς ήταν πολύ φιλόξενος. Κάποτε συναντηθήκαμε στο Θέρμο. Και με πήρε να πάμε στο Πετροχώρι, όπου μου έκαμε το τραπέζι. Και βρήκαμε την ευκαιρία να συζητήσουμε για τα επαγγελματικά μας και τα περασμένα.
Με δυο λόγια και επιγραμματικά: Ήταν εξαιρετικός και ολοκληρωμένος άνθρωπος και δάσκαλος.
ΠΗΓΗ : Ο ξυπόλητος δάσκαλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου